Mama dzikich dzieci

Mam ich dwóch, to drugie bardziej dzikie. Myślę, że gdybym miała więcej, to każdy kolejny byłby dziki coraz bardziej 🙂  Wolny. Decydujący o sobie. Nie poddający się normom, które mu nie służą. Łatwo wyrażający swoje uczucia. Potrafiący zadbać o siebie i swoje potrzeby. Marzący. Silnie związany z Naturą. Tak rozumiem bycie dzikim dzieckiem.

Czasami idę między inne mamy i zastanawiam się, co o nas mogą myśleć. Bo mam pełną świadomość tego, że w niektórych kwestiach zupełnie się różnimy. Mieszkamy na wsi, dom i podwórko naszym królestwem. Sąsiedzi nadają na podobnych falach, dziadkowie to już zupełnie (tak brudnych dzieci jak po pobycie u babci nigdy nie widuję 🙂 ). Ale kiedy już się zmieszamy z innymi…

„Ale masz luzackie podejście do macierzyństwa”

Ha! Zupełnie przeciwnie. Jeszcze zanim pojawił się pierwszy syn zaczęłam szukać różnych możliwości, by nauczyć się bycia mamą. Książki, artykuły, głębokie rozmowy z doświadczonymi mamami. Szybko zrozumiałam, że bycie mamą nie jest o karmieniu i kąpaniu dziecka. Pierwszą książką jaką miałam w rękach była podarowana mi przez starszą o 10 lat siostrę publikacja z lat 80, która zachwalała surową dyscyplinę w wychowywaniu dzieci. Przeczytałam, choć z wielkim dystansem. To nie było moje. Szybko znalazłam Agnieszkę Stein, której „Dziecko z bliska” stało się dla mnie prawdziwym drogowskazem. Podobnie pokochałam Jaspera Juula. Do dziś przeczytałam kilkadziesiąt różnych artykułów, kilka książek, wysłuchałam wiele webinarów, obejrzałam wiele filmów. Brałam udział w warsztatach i spotkaniach rozwojowych dla kobiet i mam.

Szukam. Próbuję. Popełniam błędy, które opłakuję a potem staram się naprawić. Żyję w przekonaniu, że towarzysząc tak cudownym dwóm istotom, które rozwijają się każdego dnia – ja tez muszę się rozwijać, by dotrzymać im kroku. Każdy przełomowy moment w ich życiu, był przełomowy dla mnie. Pamiętam dzień, kiedy przestałam ich karmić piersią. Gdy zaczęli chodzić. Gdy zaczęli mówić. Gdy pierwszy raz przekroczyli próg szkoły i przedszkola. W każdym z tych dni czułam, że staję się na nowo – nową potrzebną im mamą.

I nie, to nie jest luzackie podejście.

„Jacy oni zaradni! I tacy wyzwoleni!”

Droga koleżanko. To na co teraz patrzysz, to efekt całego ich życia. Mojego bycia z nimi. Dawania swobody i obdarzania zaufaniem. Antek porąbie drewno, rozpali ognisko, ukroi sobie rano chleb na śniadanie i zrobi herbatę. Będzie wspinał się na drzewo wyżej niż sama bym weszła. Michałek biega boso całymi dniami. Wczoraj przyniósł w stopie drzazgę. Dwa dni temu rozwalił pazur o kamień. Ale butów ubrać nie chce. Nie ubieram.

Swoboda ~ zaufanie do dziecka ~ moja odpowiedzialność. Żonglowanie nimi i łapanie balansu kosztuje mnie olbrzymią ilość uwagi i energii. I, jak dla mnie, jest najtrudniejsze w byciu mamą. By dać swobodę, muszę bardzo dobrze znać ich możliwości, wiedzieć co dziś potrafią. Z tyłu głowy zawsze pozostaje strach, że może się stać coś złego. Zaufanie nigdy nie zwalnia mnie z odpowiedzialności.

Codziennie negocjuję ze sobą, czy stawianie granic jest w zgodzie ze swobodą, która przecież jest w moim macierzyństwie jedną z największych wartości? Których granic dzieci potrzebują? Czy można je przesuwać? Na pewno potrzebujemy zasad dotyczących używania smartfona – okazuje się, że w najbliższej okolicy jestem jedyną mamą, która limituje dziecku granie. Jednocześnie jestem jedyną, która ma w sobie zgodę, by dzieci rozpaliły zimą w kominku.

„Tak mówisz o tej wolności, a wysyłasz ich do szkoły?!”

To była jedna z najtrudniejszych decyzji względem moich dzikich dzieci. Okupiona tygodniami rozmyślania, wahań, a nawet frustracji. Szkoła zaprzecza wielu wartościom i zasadom jakie panują w naszej rodzinie. Zdecydowałam jednak iść za sobą, jak zawsze. Zobaczyłam, że na ten moment nie jesteśmy w stanie jako rodzina prowadzić Edukacji Domowej. Synowie bardzo potrzebują towarzystwa innych dzieci i tylko przedszkole i szkoła mogą im to zapewnić. O moich trudach związanych ze szkołą możesz przeczytać tutaj

„Nawet dziękuję i proszę nie powiedzą. Zobacz jacy brudni!”

Tego nie usłyszałam od realnego rodzica, ale słyszę często od swojego rodzica wewnętrznego 😉  Tak, chciałabym, aby moje dzieci były grzeczne,  dzieliły się, uważały na ładne ubrania, gdy już je w końcu na sobie mają (to naprawdę nie zdarza się często, ale jeśli już się zdarzy: jak ja bym chciała, żeby wytrzymali w tym całą imprezę!). Wchodząc do sklepu – by powiedzieli z uśmiechem „Dzień dobry!” I „Dziękuję” częściej. Przecież ja to wszystko robię, cały czas robię… a oni nic. Jeszcze nie.
„Jeszcze nie” to ulubione stwierdzenie mamy dzikich dzieci 🙂

Ciągle przełamuję swoje macierzyńskie granice dotyczące dbania o to, jak wyglądają moi chłopcy. Jak wtedy, gdy poszliśmy do sklepu na zakupy boso i z zupełnie brudnymi stopami. Albo kiedy ubieram je w ciuchy marki #nieszkoda (z second handu, kompletnie nam nie jest ich szkoda – nie znasz? polecam na każdą porę roku). Albo gdy odkurzyłam z piasku włosy Michała zamiast go wykąpać. Wtedy włącza mi się wewnętrzny rodzic. Muszę długo z nim czasami porozmawiać, by przekazać, że przecież właśnie w takich chwilach jesteśmy najszczęśliwsi i naprawdę nie jest istotne, że ktoś widzi ich w brudnych spodniach 🙂

„Czy Ty nie za dużo byś chciała?”

A w tym wszystkim ja: mama dzikich dzieci. Rozwijam swoje pasje i marzę, dużo marzę! I wiesz co? Nie we wszystkich marzeniach jest moja rodzina. W marzeniu o zorzy polarnej jestem z mężem i dziećmi, ale po Karpatach chodzę już bez nich.

Lubię moją pracę i poświęcam jej sporo czasu i energii.

Kocham Wielki Zachwyt, mimo że często odciąga mnie od rodziny i odpoczynku. Wielki Zachwyt pozwala mi zatrzymać się i zobaczyć, co w moim życiu jest najważniejsze. Pomaga mi zdać sobie sprawę, czego chciałabym jeszcze więcej – miłości, bliskości, wolności, szaleństwa, Przyrody i robienia dobra. 

W naturze dzikiej matki jest chcieć tego więcej.